یَا أَیُّهَا الْإِنسَانُ إِنَّکَ کَادِحٌ إِلَى رَبِّکَ کَدْحًا فَمُلَاقِیهِ

  ای انسان البته با هر رنج و مشقت ( در راه طاعت و عبادت حق بکوش که ) عاقبت حضور پروردگار خود می روی.

هدف نهایی سیر و سعی و تلاش انسان ، خدای سبحان است ، یعنی انسان به جهت آنکه عبدیست مربوب و مملوک که هیچ مالکیتی نسبت به نفس خود و اعمال وآثارش ندارد، جز آنکه مولایش اراده کند، دائما در حال سعی و تلاش و شتافتن بسوی خدای تعالیست که رب و مالک و مدبر امور اوست ، لذا انسان در اراده و عملش مسئول است و این امر خود حجتی برای معاد است ، چون ربوبیت الهی تمام نمی شود، مگر باعبودیت بندگان و عبودیت هم فقط با بودن تکلیف ومسئولیت تصور می شود ومسئولیت هم فقط با بازگشت بسوی خدا و حساب و جزا تمام می شود، پس انسان قطعادر مسیر وجودی خود به ملاقات پروردگارش می شتابد و به سوی او باز می گردد.